04 Aralık 2019, Çarşamba
saat: 16:19
Terapiye neredeyse 1,5 yıldır gidiyorum, git git konuş konuş nereye kadar, nasıl başlayacak bu değişim diye düşünüyordum, terapist de sen hazır olunca başlayacak diyordu.Benim gibi süper analitik ve rasyonel biri için ne belirsiz, ne rahatsız edici bir cevap, ben de merakla bekliyordum.
Son 2 seanstır Annenin Duygusal Yokluğu diye bir kitabı inceliyoruz.İlk seansta gayet normal normal birşeyler anlatırken terapistin sadece ama öyle değil değil mi? demesiyle bir anda böğüre böğüre ağlamaya başladım. Ama 1 saniye önce ağlamak aklımın ucundan bile geçmiyordu, nasıl bir anda payladım anlamadım, böğüre böğüre hıçkıra hıçkıra ağladım uzun bir süre. Sonra uykum geldi falan..
Arada evde yaptığım bir meditasyon sırasında aklıma bir imge geldi ve içimde bir ağlama hissi yükseldi, ağlayamıyorum ama. Oturdum ne hissettiğimi, aklıma ne gelirse kontrol etmeden yazdım,bir baktım ta 5 yaşımdaki halimin dilinden o zamanki duygularımı anlatıyorum.Yıllarca bastırdığım, inkar ettiğim düşüncelerim çıktı ortaya, yazdıkalrıma kendim bile şaşırdım.
2 gün önce de uçakta kitabı okuyordum, otele geçince devam ettim, içimde yine bir huzursuzluk, ağlama hissi. Yine açtım defterimi, kendime hitaben anlat bana neden bu kadar üzüldüğünü sana yardım etmek istiyorum dediğim an 7 yaşımda olan bir olayı yazmaya başladım, sonra bundan ne kadar nefret ettiğim falan . Yine uzunca bir süre hıçkıra hıçkıra ağladım, üstüne de 9 saat uyudum.
Terapistin bahsettiği hazır olma dönemi buydu galiba.Travmalarımla yüzleşmeye , yıllarca bastırdığım duygularımı yüzeye çıkarmaya başladım.İçimde biriktirdiğim, bastırdığım daha neler var kimbilir. Boyun ağrılarımdan da kurtulur muyum acaba sonunda?
