30 Temmuz 2020, Perşembe
saat: 15:08
Bugun 12 yil oncesine ait gunluklerimi okudum. Bir suru defterlerim ve yazilarim siirlerim hep kayboldular ama burasi kalici oldugu icin memnunum. Okuduklarimda bambaska bir kisi ile tanistim. Farkettim ki onun huzunlendiklerine ben artik huzunlenmiyorum, hissetigi toplumsal aciyi hissetmiyorum. Hayatin anlamina ait tum ruhu ile felsefik gozlemleri gormuyor, duymuyor, hissetmiyorum. Varolussal acilar cekmiyorum. Arkadasligin ve asklarin gercek olmamasi o zaman ki kadar acitmiyor. O zamanlar haberlerde gordugum siyasi nedenlerle zulum edilen insanlar kabuslarima girer beni uyutmazlardi. Simdi Yemen de ve dunyanin bircok yerinde masum cocuklarin gozyaslari acilari kimsesizlik ve caresizlikleri eskisi kadar kabuslarima girmiyor. Ruhsal ozlemlerim ozgurluk arzularim, kimlik sorgulamalarim beni uyutmazken bunlari cok az dusunup hissetigimi fark ettim. Bir gun duygularim korelirse yasamanin anlami olmaz derken simdi zavalli kucuk hayallerin pesinde oldugumu fark ediyorum.
Ben degismisim degisiyorum. Tum insansi ozelliklerim bir makineye donusuyor. Bu sadece benmiyim yoksa herkes mi?
Ben ve o eski ben baska baska kisilermiydik?
Neden ve nasil bu kadar degisebildim? Evet uzuntu olmamasi iyi olsa bile neden artik kendi kendimle konusmuyor neden sorgulamiyor, aci cekmiyorum?
