21 Ekim 2010, Perşembe
saat: 03:40
demin jetlag kafasıyla arabayı park etmeye çalışırken yanından geçtiğim (veya geçemediğim) arabaya fena sürttüm, kesin boyası neyin çizildi. korkup tüydüm sonra. kimse çıkıp bakmadı, gacırtıyı duymadılar herhal. sonra park yeri bulunca gidip kapılarını çalsam mı dedim, ama taşınma derdindeyken bir de sigortayla bilmemneyle ve insanların zırıltısıyla (hele de bu yorgun kafayla) uğraşasım gelmedi hiç. 'sokağa park ediyoruz neticede kardeşim, benim yan aynamı kırıp geçen bana haber mi verdi?' diye de bir düz türk mantığı yürüttüm. karma bunun acısını çıkaracak benden sanki günce...
paranoya+adrenalin=uykusuzluk o zaman günce, araba rahatlık ama rahatlığı kadar baş ağrısı var, istemiyorum bir daha istemiyoruuum.
