22 Ekim 2010, Cuma
saat: 02:37
Hep aynı bencil adamım, hiç değişmeyeceğim. Duygularımı açığa çıkarmamak adına kendime ihanet ediyorum, yalan söylemiyorum ama doğruyu da söylemiyorum, bilinmeyen doğruyu söylememek de bir yerde yalan söylemek değil mi sonuçta?
Bahane üretmekte çok başarılıyım ama hiçbir zaman yalan söylemiyorum, söylediğim bahaneler daima gerçekten öyle olduğu için varlar, ama hep bahanem var, bu yüzden de bir yerden sonra güvenilmez oluyorum tabii ki, ama bu başka konu.
Aynı bencil adam olduğum için şu an günce yazıyorum, kendimden korktuğum için. Hem kendimden korktuğum için kendimi, hem de nasıl her seferinde bunu başarabildiğimi sorguluyorum.
Sevmeyi çok seviyorum, ve bunu birisine verebildiğim zaman kendimi hiç olmadığım kadar hayatta hissediyorum, ama her seferinde aynı şeyi yapıyorum, hep aynı şeyi yapıyorum..
Belki de bu yüzden bu kadar yıprandım ve bu kadar zorlanıyorum artık bir şeyler başarmakta, ve bu yorgunluğu üstümden atmakta.
Çocukken her şey çok kolaydı, şimdi sevmek tek başına yetmiyor, ve biliyorum, giderek daha da zorlaşacak.
hf
