08 Mart 2012, Perşembe
saat: 22:52
hastalığımı bahane edip anneme naz yapıyım dedim,telefonda canıma okudu hatunum.
onun haricinde 1 saate yakın konuştuk,canı sıkkındı,ilk baştaki kemkümlerinden sonra 8 marttan açtı konuyu.çalıştığı 22 sene boyunca bir çok kez eve ağlayarak geldiğini görmüştüm. kızıyordum da çok çalışmasına, o zaman öfkeyle ağladığını düşünüyordum,iş yerinde birilerine kızdı ve geldi bize çattı.
sonraları işin renginin öyle olmadığını anlamıştım ama bu sefer de bunu önemseyecek kafa bende yoktu.bugün emekli olduğu iş yerinden bahsederken, 'Ali küçüktü yine emekliliğime yakın tarihlerde ama sen çoktan büyümüştün ve bizden gitme vaktin geliyordu,senin çocukluğunu kaçırdım iş koşturmacasıyla, sen bunu yapma.'dedi.
yoğun çalışmanın pişmanlığını yaşıyor biliyorum belki emeklilik psikolojisi,birden bomboş kaldı hayatı,sorumlulukları azaldı.
evet ben de yapmak istemiyorum bunu anne,veli toplantılarına senin gibi kardeşimi göndermek istemiyorum,ama biliyorum sen bizim için yaptın ve iyi ki de yaptın,yoksa çok pısırık biri olurdum.ben sadece ortasını bulmaya çalışıcam:p
seviyorum seni dünyanın en güzel kadını,en mükemmel kadını,en vefalı kadını,en güçlü kadını....
seni çok seviyorum hatunummmm
bu ilaçlar beni çok uyutuyor yalnız anne:(
