06 Ocak 2016, Çarşamba
saat: 22:45
Bugün anneannemi yoğun bakımda görebildim. Halsizliği normal fakat bu durumda bile hemşireyi ne kadar sevdiğini anlatmak için 'Oğlumu çok seviyorum, bana çok iyi bakıyor' demekten geri kalmadı. Konuşmakta güçlük çekmesine rağmen bunu bana söyleme çabası karşısında 'Hayır, ağlamayacaksın, çünkü sen onun hastane arkadaşısın' diye kendimi telkin ettim. Her şey iyiye gidiyor ve yarın yoğun bakımdan odaya alacaklar büyük ihtimalle. Ziyaret esnasında cerrahını da görmem büyük şans oldu. İyice ferahladım.
Bu süreçte sakin kalabilmemin ne kadar yararlı olduğunu da gördüm. Esasında nasıl bu kadar soğukkanlı davranabildim, ben de şaşıyorum. Belki günlerce hastanelere onunla gitmek, doktorlarıyla bizzat görüşmek etkili oldu. Törpülendim herhalde. Şimdi sevincimi bakkaldaki abiyle paylaşmak için dahi içim içimi yiyor. Sağ olsun o da beni dinliyor ve iyi dileklerini iletiyor.
İyi insanlar hala var. Bu ne güzel bir umut, keşke tarif edebilsem.
İçinizin iyiliği dilerim ömrünüze vursun sizin de.
