07 Şubat 2016, Pazar
saat: 02:35
herhangi bir başarıma samimi olarak sevinemiyorum.
dışarıya verdiğim tepkiler hep olması gerektiği içinmiş gibi.
mesela, tamam ilk anda oha nasıl ya oley falan diyorum ama akabinde sürekli olarak, ben yaptıysam herkes yapar mk. kesin yine dandik bir şey bu başarım ben bir bok zannediyorum diye düşünmeye başlıyorum içimden
keza benzerini başkası elde edince çok büyük bir şey olurken ilk kez geçenlerde birine kendime verdiğim tepkinin benzerini verdim.
bir arkadaşım yurt dışında bir okulun sınavını kazandı.
ay süper harika bekliyordum zaten dedim
o kadar doğal ki...
ben kazandıysam mexti herhangi bir insanın herhangi bir okulun sınavını kazanması çok doğal
ben bile kazandım çünkü bunda abartılacak bir durum yok...
neyse buluştuk yürüyoruz "sen haklıymışsın" gibi bir laf edip - çünkü çok güzel gaz veririm doğrularla ve dediğim şey de insanlar bu sıralamadaki bir okulda okumak için para verip yine de alınmıyorlar. tebrikler demiştim sanırım.
- bunun üzerine konuşmaya başlayınca bir an durdum "abartmayalım tabi" dedim. bakakaldı.
iki sevinseydim falan deyince de, yani dünyada her sene bir sürü insan bir sürü okulu kazanıyor gayet doğal bir şey bu. tamam sevindik güldük daha ne yapalım ki falan dedim.
tanıyamaz gözlerle bi baktı - ya da ben öyle algıladım.
içten içe ben de kendimi tanıyamadım zaten.
kendime böyle acımasızım evet ama daha önce bir arkadaşıma bu kadar acimasız hiç olmamıştım hem de böyle güzel bir başarı elde ettiğinde.
üstelik kıskançlık falan da değil olamaz hajkshdsa ... hayvan gibi bi yere gidiyorum ve yani tokyoya ya da kyotoya gidebilmek şansım varken osaka yapmış adamım.
neden bilmem sonra o gün eve yürürken ve duşta kendimi belki de küçümsemekten kaynakladığını düşündüm tüm bunların.
odtüye girdim çok doğaldı.
odtü bitti çok doğaldı.
master bitti çok doğaldı.
tek yaptığım gidip 1 şişe şarap içmek oldu bölümün dışında oturup.
ne hadi kutlayalım dedim ne bir şey.
-üstelik heyecansız da bir insan değilim. ama iş bitince ve bir item elde edilince bir anda değeri yitiyor çok doğal geliyor. asıl yapamazsam sorun zaten -
başarma isteğinden çok başaramama korkusu ile mi çıkıyorum acaba ben yola da başardığımda bir anda her şey basitleşiveriyor acaba..
ne var ki bunda neyi abartıyoruz yani kafasına giriveriyorum.
en son annemle kavga etmiştim birisi beni sorduğunda japonya bursu aldı gidicek zeynep de dediğinde NEDEN ÖVÜNÜYORSUN BUNDA ÖVÜNÜLECEK BİR ŞEY YOK diye.. - üstelik bunda övünç falan da yok O. ya göre ise övünse de yeri.. bana göre değil ama işte. basit bir olay işte. benimle aynı imkanlara sahip kişilerin çok daha iyisini yapacakları basit bir olay -
babamın şok içindeki bakışları arasında
yahu neden? sorusuna cevabım da herkes aynu hayatı yaşamıyor çünkü neden övüyorsun o da benim imkanlarıma sahip olsa alasını yapardı belki falan olmuştu.
sürekli kendimi yetersiz görüyorum
sürekli daha iyisini yapabilirdim ama yapamadım
resmen salağım falan diyorum kendime.
kendi kendime psikolojik şiddet uyguluyorum ya.
yazıktır.
beynim patlayacak.
bence uyuyayım
güyya bugün biten kitapla ilgili yazı yazıcaktım. artık yarına.
şu makalenin çıktısını alayım
öptüm
saat: 02:39
bence herkes o kadar fena hasta ve benim o kadar dev korkularım var ki, hiçbir şeyin anlamı kalmadı sanırım hayatımda.
belki de bundan kaynaklanıyordur bu aralarki bu ağır bakış açım...
