08 Kasım 2021, Pazar
saat: 00:23
Birkaç gündür kendimi çok mutsuz hissediyorum. Bende tek bir şey kötüyse sanki dünyanın sonu gelmiş gibi davranma ve her şeyden vazgeçme eğilimi var.Nasıl abartıyorum ama. KAfamın içinde boşandım, ben çalışırken çocuğu ne yapacağıma karar verdim, nereye taşınacağım, nasıl bir hayatım olacak falan filan. Sonra içeri gidiyorum mutfakta O. bir şebeklik yapıp gülüyor, hoop sanki bişey olmamış gibi tüm her şey siliniyor, güneş yeniden parlamaya başlıyor falan. Bu dengesizliklerim kafayı yedirticek bana.
Az önce durdu yere zırıl zırıl ağlicaktım. Nedeni yok. Öyle canım ağlamak istiyor.
Öğlen bi ara yemek yediğimiz mekanda bizimkiler dışarı çıkıp yakında bi yerden bişey almaya gittiler ve yalnız kaldım. Yalnızlığı öyle acaip yaşadım ki.
Kendimi o anın içinde iyice hissettim, sanki baştan beri yalnızmışım, yanımda kimse yokmuş gibi. Ne yapardım, boş boş oturur muydum, tlfnumla mı oynardım, yanımda kitapla mı giderdim. Ne bliim böyle detayları evirip çevirirken bizimkiler tüm curcunalarıyla geri geldiler.
D. yemek yerken, uyurken falan beni aşırı zorluyor. O değil ben zorlanıyorum ve artık gerçekten bıktım.Her gün her gün aynı saçma sapan diyaloglar, aynı direnç, aynı çekişme. Çocuğumla güç savaşına girmek kadar uyuz bişey yok.
Soda içip oturuyorum, ayı gibi uyuyasım avr, depresiflikten biraz da uyuyasım geliyor ama uyuyamıyorum tabi ki.Çünkü çalışmam lazım. pööfff
