27 Eylül 2024, Cuma
saat: 04:57
Beni Bir Sen Anladın
Gidilecek her yolu gittim sanıyordum o karanlıkta.
El yordamıyla, gücümün tükendiği yere kadar yürümüştüm.
Ama yön algım kaybolmuştu —
Çıktım sanarken, aslında yok oluyormuşum.
Artık gidecek takatim kalmadığında,
Durup olduğum yerde kıvranırken...
Bir el sırtımdan kavradı omzumu.
Öyle bir andı ki;
Onun elindeki fenerin gösterdiği yöne bile bakamadım önce.
Gözlerim kamaştı.
Göremedim.
Sızlandım, nazlandım…
Ama o, o ışığı göstermekten hiç vazgeçmedi.
Ne iyi ki vazgeçmedi.
Beni o ışığı takibe zorladı.
Alıştırdı…
Yeri geldi sarstı, uyutmadı.
Eriyen kaslarımı günden güne yeniden güçlendirdi.
Ben içten içe yok olduğumu biliyordum aslında.
Birçok kapıya gittim.
Meğer hepsi o karanlığın ürünüymüş.
Hiçbirinin ışığı yokmuş.
Yokluk pazarında hiçlik satıyorlarmış.
Üzerime uygun kaftan biçmeye çalışıyorlarmış.
Kimse,
"Senin kürkün değil, özün değerlidir" demedi.
Ya da ben, o zamanlar buna hazır değildim.
Beni örten o karanlık ego örtüsünü kaldırıp,
Gerçeklerle yüzleşmek…
O yorgun zihin ve beden için çok ağırdı.
Ama sen…
Zayıf ve enerjisiz bu zavallıya sahip çıktığın gün,
Benim yeniden doğduğum gündü.
Bugünden o günlere bakınca,
Nadir de olsa durup şükrediyorum.
Teşekkür ediyorum.
Ve hep minnettar kalıyorum.
Beni anlayan ve bana sahip çıkan o güzel ruha dua ediyorum.
Rabbim vesile kılmıştır seni.
O derya deniz yüreği bana göndermiştir.
Ne mutlu bana…
Ne mutlu, ne mutlu…
27/09/2024
