03 Eylül 2025, Çarşamba
saat: 21:31
....Bir ben vardı, bir de sen. Zaman, ikimizin arasına ince bir çizgi çekmişti; görünmeyen ama hep hissedilen bir çizgi. Adını koyamadığımız duyguların kıyısında yürüyorduk. Sessizliğin içinde yankılanan kelimelerimiz vardı. Söz değil ama bir bakış, bir susuş her şeyi anlatıyordu.
Sonra bir gün, ansızın, kalbimi bir kurt kaptı. Ne olduğunu anlamadan, kalbimi alıp götürdü derinlere. Öyle bir derinlik ki, ne ışık vardı orada ne de ses. Sadece eski anıların boğuk uğultusu ve yarım kalmış cümlelerin yankısı…
Kalbimi kaybettikten sonra, senden kalan boşluğun ne anlama geldiğini daha iyi anladım. Meğer biz, sadece birbirimize dokunmakla kalmamışız, iç içe geçmiştik. Sen giderken benden de bir parça götürmüşsün. Ben kaldım, ama tamam değilim artık. Eksildim.
Belki de her sevda biraz eksiltir insanı. Kalbimizi parça parça başkalarına verir, sonra kendimizi tam sanarak yürürüz. Ama derinlerde, bir yerlerde, o kurt hâlâ taşıyordur kalbimi. Belki bir gün geri getirir. Belki bir gün sen geri dönersin.
Ama o güne kadar, sadece bir ben varım şimdi. Sessiz, eksik, ama hâlâ seninle dolu bir ben....
