27 Kasım 2025, Perşembe
saat: 21:16
"sen gidince ben napıcam? burada çok yalnızım dedi.baban gördüğün gibi..Hem herkesin çocukları yakınında oturuyor.."
"herkes yalnız anne ,bende orada yalnızım aslında..hayat böyle."dedim . sustu.
"Sen git kızın seni bekler" dedi..
benim hikayem hep böye oldu ..hiç bir gittiğim yerde bütün olamadım. hep birinden vazgeçmek zorunda kaldım birine giderken..Bu süreç beni öyle bir hale getirdi ki duygularımı kaybettim yakında kaldıklarımlarım için ödediğim bedeller uğruna.ama o iş hiç öyle değilmiş.. uzakta da olsa bir yerde sevdiğin birileri sağlıkla nefes alıyorsa bütünmüşsün aslında...
Beraber yaşadık ya hepsini anne, bugünümüze çok şükür.. diyemedim..
saat: 18:44
Liseden arkadaşımı gördük annemle yolda ..hiç bir zaman etrafına bakarakyürüyen biri olmadım. O tanıdı beni seslendi.ben tanıyamadım ilk bakışta. Hiç ddğişmemişssin dedi.. içimden ya dedim hehe:)) 40 yaşına geldik en son üniversite dönemi görüştüğümüzü düşünsem kibarlık ettiğini rahatlıkla söyleyebilirim :)) değişmeyen bir şey vardı tabii çocukluk arkadaşımı gördüğümde bir anda o günlere o mutlu hallere dönmem
saat: 15:30
Eveeet büyük gün.. eve dönüş. Yaş aldıkça mekanlar evin olmuyorda insanlar evin oluyor.. minikle minişi çok özledim. Dün bütün gece bebeklik videolarını izledim onun. Küçücük kollarıyla bana sarılsa birde miniği görsem ohh be eve geldim diyeceğim..
Annem çok ağladı ben otobüse binerken… oysaki herşey yoluna girdi..ağlamayagerek var mıydı ki
